Zaman... Hangi zaman durdu ki bir kere... Her şey zamanla oluyor hayatta, büyümek zamanla, sevmek, sevilme sırasına girmek, zaman içinde; içindeki güveni yitirmek, amanla bir şeyleri bitirmek... Ben ne zaman büyüdüğümü anlasam üzülür oldum. Kaçıp evcilik oyunlarımın içinde bir yer bulup sabaha kadar oynamak... İlk aşk gibi... Benim ilk aşkım masallarda geçiyor, yaşadığım her şeyin izini, geçmişimde tanımış gibi bir tanıdıklık siniyor üstüme... Ufalmak, küçük ceketlerimin içinde büyümüş de küçülmüş olmak istiyor her yanım...
Gelecekten umudum yok zannedeceksiniz ama yok öyle değil. Benim geride bıraktığım tüm hikâyelerimde gelecekten haber beklediğim radyolarım vardı, kocaman antenli... Oturur, on yıl geçse derdim, bir oturuşta... Her şey zamanlaymış, zamanla... Büyüdüm de ne oldu? Hayatla doğru orantılı her yaş... Ne kadar büyürsen o kadar veriyor kendini sana, onu taşımak çok zor, kollarım yorulmaya başladı şimdiden ama bebeğimin arabası değil ki park edip başka bir oyuna geçeyim, sıkılmak lüksü yok bu sıralar, "savaş!” diyecekler, "odaklan!","sistem yanlış ama ne yapalım, zorundasın!" “Ne kadar direnirsen o kadar çatışma olacak ruhunda, gelgitlerin dur diyemeyecek ama hayata... Koca koca teyzelerin boyları kadar çocuklarını çekiştirmelerini dinleyerek uyumak da yok, aklında sorular, zaten hayal uyuyakalmak… Her şeyiyle özlüyorum geçtiklerimi, hastalığımı, sağlığımı, korkularımı, tüm ben duygularımı. Duygunun ne anlama geldiğini öğrendiğimde doyurduğum ruhumu... Ben büyüyorum, hayat büyüyor, anasınıfındaki süt içme yarışı gibi değil buradaki yarışlar... Kırmızı başlıklı kızlar da hiç sempatik değilmiş, kurtsa; bir tane değil! Hansel ile Gretel, birliktelikleri için uğraşadursunlar, bizim dostlar, korkmayalım, yanımızda değil arkamızda! Hayatla yüzleşeli çok oluyor ama onun daha kaç yüzü var... Karşı karşıya geleceğim çok kişi, izlemek zorunda kalacağım kaç oyun var, en iyisi mi şimdilik rolüme düşeni yapıp bu sahnede gülmeliyim, hayat daha çok... Işık hayatın ön safında, hayat beklemez... Ben beklerim…
